Yedi

7

"Şu karasinekler de yazın tadını kaçırıyorlar" lafını ilk kez dedemlerin köydeki evlerinin bahçesinde duymuştum sanırım, ve hak vermiştim. Her ne kadar karasineklerden nefret ediyor olsam da, onlarla eğleniyordum da. Çaaat. Otuzyedi. Bugün tam otuzyedi tane karasinek öldürdüm anne. Bak. Annem bakmıyordu ama dedem bakıyordu. "Aferin," diyip başımı okşamış mıdır, hatırlamıyorum ama anne ve babam haricinde ilk kez başka biri tarafından sevildiğimi herhalde o hissettirmişti bana. Köydeki evin salonunda uyuklamalarını, üzerinde pike yapan karasinekleri öldürüşümü, küçücük halimle bana ilginç gelen çok güzel kokan kitaplarını, -kim bilir, belki de kitap sevgim buradan geliyor- kahveye gidişlerini, bana oralet ısmarlamalarını, sigara içme-içmeme-bırakma tartışmalarını unutmadım mesela.

Öldüğünde Aydın'daydım. Yemekhanede haftasonu nöbet tutuyordum. Babamın aradığını hatırlıyorum. Bir de çok ağladığımı. En sonunda Sabri zorla kolumdan tutup bahçeye çıkarmıştı da biraz kendime gelmiştim. Bahçede, basket sahasının arkasında ağacın gölgesine oturmuştuk. Mayısın onbeşiydi. Birkaç gün sonra Ondokuz Mayıs kutlamalarında pankart kaldıracaktık Aydın Adnan Menderes Stadı'nda. Bense Mehmet'le paylaştığım walkman'imin sağ kulaklığından radyoda Zaferlerim çıksın diye bekleyecektim stadyumun merdivenlerinde.

Hala ne zaman bahar gelse, telefonum çalacak diye korkuyorum işte.